V: Elisabeth, we bewonderen je enorm om alles wat je doet. Kun je ons iets over jezelf vertellen?
A: Jazeker, mijn naam is Elisabeth Conradi, ik ben geboren in Duitsland, maar ik had het voorrecht om al heel vroeg met mijn ouders naar het eiland (Ibiza) te komen en ben hier opgegroeid met alle dieren en de natuur om me heen. Ik studeerde internationaal management en besloot dat die wereld niet echt was wat ik wilde en dat ik echt iets wilde doen dat levens verandert en iets positiefs in deze wereld met veel negativiteit. Omdat ik veel dieren in de steek heb zien laten, mishandeld en verwaarloosd, vooral op het eiland omdat ik hier ben opgegroeid. Ik heb altijd alle dieren die ik tegenkwam geholpen, al sinds ik klein was. Dus ik dacht: 'dit is iets wat het eiland nodig heeft, het eiland heeft een plek nodig waar de dieren zich veilig kunnen voelen en waar ze kunnen genezen van al het trauma dat ze hebben opgelopen en waar ze, als ze er klaar voor zijn, kunnen verhuizen naar een prachtig nieuw gezin dat ik uit de grond van mijn hart kies, zodat ik weet dat ze een geweldige toekomst kunnen hebben en nooit meer verwaarloosd of mishandeld zullen worden.'
V: Dat is prachtig. Je hebt besloten een ruimte te creëren, wat doe je precies? En hoe ben je hiermee begonnen?
A: Nadat ik mijn hele leven dieren heb gered, in een kleinere versie die ik nu doe, besloot ik twee jaar geleden, in april 2020, Animales del Alma te openen. Ik opende hier omdat ik een veilige plek wilde creëren waar de dieren kunnen herstellen van al hun trauma's, van verlating en mishandeling. Wat ik doe, is met de dieren werken; iedereen heeft een ander verhaal en een ander pad, maar ik geloof dat ze allemaal een veilige en gelukkige toekomst verdienen. ADA creëert deze ruimte waar ze zich veilig kunnen voelen en al hun problemen kunnen overwinnen. En zodra ik merk dat een hond klaar is om verder te gaan, kan ik de perfecte gezinsmatch voor hem of haar vinden, waar ze de rest van hun leven gelukkig kunnen zijn. En ze leven nog lang en gelukkig, kortom.
V: Lang en gelukkig, dat klinkt ons als muziek in de oren. Kunt u ons iets vertellen over hoe de honden bij Animales terechtkomen?
A: Nou, elke hond heeft een ander verhaal, er zijn veel dieren die ik red uit echt nare situaties. Ze kunnen aan een ketting zitten of in een kooi en ernstig mishandeld worden. In die gevallen ga ik ze daar weghalen. Sommige honden worden afgezet omdat mensen aan het begin van het seizoen een puppy hebben gevonden en dan denken ze: 'Perfect, ik heb een puppy gevonden, ik denk dat ik hem houd', maar ze denken niet dat een hond 18 jaar oud kan worden. Na het seizoen verlaten ze het eiland en laten de hond achter. Sommigen hebben tenminste nog lef en komen ze hierheen brengen, anderen binden ze letterlijk vast op het vliegveld of laten ze op straat of zelfs in de prullenbak achter. Er zijn allerlei verhalen, sommige worden hier over de schutting gegooid omdat mensen niet met me durven te praten. Maar er kunnen ook gevallen zijn waarbij de hond overlijdt, de baasjes overlijden en hij een veilige plek nodig heeft waar hij naartoe kan.
V: Verschrikkelijk... Kunt u ons misschien een idee geven van hoe een gemiddelde dag er voor u uitziet?
A: Hoe een gemiddelde dag er voor mij uitziet... *lacht*. Dus eigenlijk is er geen gemiddelde dag. Elke dag als ik wakker word, is er natuurlijk deze procedure: ik sta vroeg op, zodat de honden om half acht 's ochtends eten krijgen, hun ontbijt krijgen en sommigen hun medicijnen. Dan is er nog het schoonmaken van het hele terrein, het water, de voerbakken, de manden en alle ligbedden worden buiten gezet. Dan krijgen de honden hun algemene controle, om te kijken of het goed met iedereen gaat. En dan, als dat basiswerk eenmaal gedaan is, kan er in principe van alles gebeuren.
V: Wow, dat klinkt hectisch. Er kan dus van alles gebeuren, kun je proberen een beeld te schetsen?
A: Tuurlijk, er kan altijd van alles gebeuren, 24/7, dus mijn telefoon staat altijd op scherp. Er kan altijd een noodoproep komen van een kat of een hond die is aangereden, of iemand die een dier in de steek laat of mishandelt. Daarnaast kan een van de dieren hier ook ziek worden. Meestal ga ik elke dag naar de dierenarts, er is altijd wel iets, een castratie of vaccinatie, er zijn altijd wel wat opdrachten die naar de dierenarts moeten. Maar er zijn altijd bepaalde situaties die ik niet kan voorspellen vanaf het moment dat ik wakker word, de dag verandert altijd weer anders. En dan 's avonds natuurlijk weer hetzelfde. De honden voeren, medicijnen geven, alle manden naar binnen schuiven zodat ze allemaal comfortabel zijn, iedereen vindt een plekje. Oh, en overdag geef ik één-op-één training met een paar honden die het nodig hebben, natuurlijk niet elke dag met allemaal, dat zou te veel zijn voor één persoon. Maar ik doe mijn best om zoveel mogelijk met iedereen te werken, zodat ze allemaal hun training krijgen. Omdat alle honden, voordat ze weggaan, een standaardtraining moeten krijgen en al hun angsten moeten overwinnen voordat ze aan een nieuw leven kunnen beginnen.
V: Je klinkt als een gepassioneerd persoon. We kunnen het raden, maar kun je ons iets vertellen over waar je gepassioneerd over bent?
A: Ik zou zeggen, om de honden gelukkig te zien, op een manier zoals... Ik vind het geweldig om het proces te zien wanneer ik een getraumatiseerde hond krijg en het is echt hard werken. Soms kost het me maanden, zelfs jaren om het dier weer op de juiste plek te krijgen, of bijna daar waar het mentaal en fysiek hoort te zijn. Dus mijn grootste passie is om ze te zien evolueren en weer gelukkig te worden en weer van het leven en de mensen te houden.
En dan is mijn gelukkigste moment natuurlijk wanneer ik het perfecte gezin vind en ze verhuizen naar hun forever home en alle liefde en aandacht krijgen die ze altijd al verdiend hebben en nodig hebben. Want hier probeer ik ze alle liefde en aandacht te geven, maar als alleenstaande met 58 honden is het niet zo makkelijk om iedereen altijd alle liefde en aandacht te geven die ze nodig hebben.
V: Ze verdienen zeker alle liefde. Het leven kent zijn ups en downs, kun je ons iets vertellen over de moeilijkere kant van je werk?
A: Het is best interessant, met moeilijke kanten... Ik zou zeggen dat dit werk dat ik doe, erg uitputtend en emotioneel kan zijn. Het doet me pijn om mensen dieren te zien mishandelen. Het is veel werk en de honden geven me alles terug wat ik doe, maar tegelijkertijd zijn er veel mensen die niet zien hoeveel werk er achter dit project zit en hoeveel werk ik stop in elk levend wezen dat hier is, onder de naam Animales del Alma. Zoals ik al zei, het is emotioneel intens, en mijn privéleven heeft de afgelopen twee jaar niet bestaan, ik heb geen enkele vrije dag gehad. Natuurlijk word ik soms jaloers, vooral omdat ik op een eiland woon waar iedereen op vakantie komt. Dus ja, het is niet erg makkelijk. En zoals eerder gezegd, elke dag is een dag die ik niet kan voorspellen, elke dag gebeuren er wel wat problemen.
V: We zien het. Is er een manier waarop mensen kunnen helpen? En natuurlijk horen we ook graag wat je het leukst vindt aan je werk.
A: Ja, het is het allemaal waard. Ik ben blij met hoe alles groeit. Hoe mensen steunen, net als jullie. Ik was zo blij met de truien in de winter, want het kan soms echt koud worden. Elke vorm van steun van mensen waardeer ik meer dan wat dan ook, of het nu gaat om doneren , het verspreiden van de boodschap of zelfs af en toe helpen , al deze dingen maken me zo blij en geven me hoop in de mensheid. Iedereen die een dier adopteert, is een held voor mij. De gelukkige momenten zijn wanneer er steun is en wanneer ik de liefde van de mensen voel.
V: Absoluut, we helpen je graag. Kunt u ons vertellen waarom je voor adoptie zou moeten kiezen? Wat zijn de voordelen van het adopteren van een hond in plaats van er een te kopen?
A: Er zijn veel redenen waarom ik zou zeggen dat je geen hond moet kopen. Tegenwoordig is het hebben van een hond voor veel mensen een trend en een statussymbool. Honden kopen is voor mij geen optie, veel honden worden overgefokt of komen uit illegale fokkerijen en worden voor duizenden euro's verkocht. Ik zeg altijd: 'Ook al richten we ons hier in het asiel niet op rashonden, toch is dat meestal wel het geval, omdat veel mensen een rashond kopen en er dan pas achter komen dat ze er geen tijd en energie voor hebben.' Bovendien zijn de meeste honden gemengd, geen rashond, maar ze zijn allemaal zo gezond en leven vaak langer dan honden van de fokker.
Ik bedoel, als je een asielhond adopteert, krijg je zoveel liefde terug. Ze weten dat liefde van een mens niet iets is wat 'zomaar' gebeurt. Veel honden hebben een moeilijke tijd achter de rug. Dus, het belangrijkste, geloof me: een asielhond geeft je zoveel liefde en waardering voor wat je voor de hond creëert en dat betekent de wereld voor de hond en voor iedereen die dezelfde missie heeft als ik. Ze geven je zoveel liefde terug omdat je een redder bent.
V: Dit spreekt ons aan. We weten zeker dat mensen nieuwsgierig zijn. Kunt u iets uitleggen over de adoptieprocedure bij ADA?
A: Als je een hond ziet op de website of onze Instagrampagina , kunnen mensen zich daarvoor aanmelden. Op mijn website staat een aanmeldingsformulier , wat in feite een vragenlijst is die je moet beantwoorden. Daaruit krijg ik een paar details en een idee van wie je bent. Nadat ik de vragenlijst heb gelezen, kan dat even duren, want zoals ik al eerder zei, doe ik alles zelf. En vooral met puppy's duurt het even, omdat ik steeds meer aanmeldingen krijg.
Als ik denk dat het een goede match is voor de hond en de mensen, plannen we een telefoongesprek in en leer ik de mensen wat beter kennen. Omdat 85% van de adopties in het buitenland plaatsvindt, kan ik de mensen vaak niet persoonlijk ontmoeten. Als de mensen hier op het eiland wonen, nodig ik ze uit om persoonlijk met ze te praten. Ik ga dan ook hun appartement of huis bekijken en kijken waar het dier zou komen. In het buitenland vraag ik om een FaceTime-gesprek of videogesprek, zodat ik de plek kan zien waar de hond naartoe gaat.
Nadat ik alle details heb besproken en de families en ik akkoord zijn met de adoptie, krijgen de adoptanten op het eiland een proefperiode van drie dagen om de hond mee te nemen en te kijken of het een match is. Natuurlijk hebben sommige mensen al een andere hond, in dat geval kan het even wennen zijn. Als het een hond betreft die naar het buitenland gaat, bijvoorbeeld Nederland, boek ik in dat geval een vlucht met een vluchtvrijwilliger. Ik plaats vaak een bericht online om te kijken of er mensen naar Amsterdam, Rotterdam of Eindhoven vliegen. Ik maak kennis met ze en ontmoet ze op het vliegveld, check de hond in en geef ze het paspoort, waarna de hond door de adoptanten in Nederland wordt opgehaald.
V: Hoe weet je of je de juiste match hebt gevonden? Kun je ons vertellen waar je op let bij het zoeken naar een potentiële adoptant?
A: Het hangt eerlijk gezegd heel erg af van het karakter van de hond. Als ik een hond heb waarvan ik weet dat hij/zij het liefst één op één met zijn/haar baasje is, zoek ik een baasje dat het heerlijk vindt om de hele dag met zijn/haar maatje rond te lopen en misschien geen tweede hond heeft. Als het een sociale hond is, groeien de honden hier allemaal heel sociaal op, maar sommige doen graag hun eigen ding, dat merk ik altijd. Maar als de hond sociaal is, hoop ik altijd dat er nog een hond of misschien een kat in het gezin is. Bovendien zijn sommige honden actief, andere niet. Het hangt af van het karakter, de achtergrond en het verleden van de honden.
Tips van Furmey…
V: Hebt u enig advies voor mensen die een hond willen adopteren?
A: Ja, ik bedoel, ik vind altijd dat mensen aan het dier moeten denken, wat goed is voor het dier. Veel mensen willen een hond omdat hij er op een bepaalde manier uitziet, maar ze houden geen rekening met de behoeften van de hond, zoals: hoe actief is deze hond, hoeveel jachtinstinct heeft hij, hoe groot wordt hij, hoe sociaal zal de hond zijn en hoeveel tijd heb ik? Een hond hebben en de hele dag werken en het dier alleen laten, is voor mij niet logisch, alleen omdat een mens een vriend wil als hij of zij thuiskomt. Dus ik denk dat het belangrijk is dat mensen niet alleen aan zichzelf denken, maar ook aan de hond. Mijn tip zou zijn: weet hoe actief je bent en hoeveel tijd je hebt, enz. en of je dit in de toekomst ook kunt geven.
V: Zeker, dat hebben we de laatste tijd natuurlijk ook gezien met de pandemie.
A: Ja, we hebben dit met corona gezien, ze hadden ineens tijd en werkten thuis, maar na twee jaar moet iedereen weer naar kantoor en beseffen: 'Ah, ik heb geen tijd voor een hond.' Je moet bedenken dat een hond oud kan worden. Ik bedoel, mijn hond werd negentien en ik had haar al vanaf dat ze drie weken oud was. Het is een levenslange verbintenis, ik breng meer dan de helft van mijn leven door met mijn hond en ik heb altijd van elke minuut genoten, maar mensen moeten zich daarvan bewust zijn. Je kunt niet zomaar twee jaar een hond hebben en denken: 'Oh nee, ik heb geen tijd' en hem dan naar een asiel brengen. Dat is gewoon wreed, het breekt mijn hart, maar veel mensen denken zo.
V: Dat kunnen we ons niet voorstellen... Hoe zit het met de oudere honden? Je zei dat de adoptieaanvragen voor puppy's altijd snel gaan.
A: Nou, veel mensen denken dat ze een puppy moeten adopteren, wat stom is, vind ik. Ik bedoel... Ik heb momenteel twee puppy's voor me die op mijn t-shirt kauwen, het is een hele klus. Puppy's hebben veel training en socialisatie nodig. Natuurlijk heeft elke hond dat, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel. Het hoeft geen puppy te zijn om zich aan te passen en in je levensstijl te passen. Ik heb hier honden die jong zijn, laten we zeggen anderhalf tot drie, ik heb honden van acht of negen en die kunnen zich hier bij ADA allemaal aanpassen, ze kunnen later allemaal wennen aan hun gezin, en ze kunnen zo dankbaar zijn. En als je weet dat je over negentien jaar helemaal geen hond wilt, denk dan aan een oude hond en geef de oude een gelukkig einde, een fijn gezin waar hij oud kan worden en liefde kan krijgen. Ik denk niet dat een puppy alleen perfect kan integreren in je gezin; alle honden kunnen zich aanpassen. Het draait allemaal om de liefde, het werk en het geduld dat je erin steekt.
V: Goed advies. Wat zijn de uitdagingen waar jij persoonlijk mee te maken hebt gehad bij het plaatsen van een asielhond in een nieuw huis, en hoe heb je die overwonnen?
A: Tot nu toe moet ik zeggen dat er de afgelopen twee jaar niet al te veel problemen zijn geweest. Ik heb 411 adopties gehad en 85% daarvan waren honden. Tot nu toe heb ik maar 4 honden teruggekregen, waarvan er 3 gewoon niet werkten. Het vierde geval ging viraal. Het ging over de herdershond Lou, die een schat is en we hebben haar goed getraind. Het gezin dat haar adopteerde woonde in het buitenland, dus ik kon er niet heen om te helpen en uit te leggen. Ze verwachtten dat Lou en hun andere hond meteen beste vrienden zouden worden. Maar je kunt dit niet verwachten, soms kun je honden niet vanaf het eerste moment beste vrienden maken.
Dus het kost tijd, soms duurt het maanden voordat honden gewend zijn aan het leven in een stad, een huis op een andere plek, andere geuren, een andere natuur, alles is nieuw. Met Lou waren ze niet geduldig genoeg en gebeurde er van de ene op de andere dag iets. Het is net als met mensen; je kunt ons niet altijd in een kamer zetten en verwachten dat we meteen vrienden zijn, soms moet je wat barrières overwinnen en ervoor zorgen dat je elkaar begrijpt. Dat was een van de uitdagingen; sommige mensen geven het dier niet genoeg tijd om te wennen en te begrijpen wat er gebeurt. De hele reis is veel; van mishandeld worden tot een paar maanden in de ADA verblijven, dan naar de luchthaven en een compleet nieuw gezin ontmoeten.
Furmey Verhalen…
V: Geweldige vergelijking. We zien ook zoveel succesverhalen op je Instagram en genieten daar enorm van. Zou je een van je succesvolle adoptieverhalen willen delen?
A: Ik denk dat Rio een goed voorbeeld is. Rio is een hond die ik hier uit een slecht asiel heb gehaald. Hij zat daar jarenlang opgesloten, in een piepklein hok, één voor één op beton zonder mand. Hij kreeg soms water, als hij geluk had, één keer per dag eten, en hij werd van buitenaf schoongemaakt, gewoon afgespoten, dat niet eens elke dag, dus hij leefde in zijn ontlasting. Naast hem zaten honderden andere honden in dezelfde situatie, blaffend en steeds agressiever omdat ze nooit naar buiten konden om te wandelen. Ook kregen ze nooit medische hulp of iets dergelijks.
Rio werd agressief, zelfs in het asiel durfden ze hem er niet uit te halen. De mensen pakten een stok, haakten die vast aan de lijn en lieten me alleen met hem. Hij was overweldigd door de situatie, begon agressief te grommen en wilde me bijten. Ik dacht bij mezelf: 'dit wordt een lange weg voor hem', maar ik nam hem mee naar Animales del Alma. Ik wist dat deze hond veel ruimte en liefde nodig had, hij was in het begin niet sociaal. Ik begon met hem in een apart veld en stelde hem vervolgens voor aan mijn hond 'Tequilla', die mijn belangrijkste werknemer is en me helpt alle honden te socialiseren en gevechten uit elkaar te houden. Ik moest hard met hem werken, hij heeft me zelfs een paar keer gebeten, maar dit is mijn werk en ik weet dat niet hij de schuld draagt, maar de mensen die dit hem hebben aangedaan.
Een paar maanden later had ik hem en nu is hij hier, samen met de hele roedel, geweldig bezig. Toen kreeg ik op een dag een berichtje van een meisje op Instagram. Ze wilde het project graag zien en ze liep naar binnen en werd meteen verliefd op Rio. Twee dagen later verliet ze het eiland en een week later stuurde ze me een berichtje met de vraag of Rio klaar was voor adoptie. Natuurlijk was ik dolblij, maar ik was ook bang, want ik wist dat hij het hier geweldig deed, maar het meisje woonde in België, dus ik zou er niet zijn om de introductie te doen. Het was een grote stap om ja te zeggen, maar ik kreeg er zo'n goed gevoel bij en ik zag dat hij er klaar voor was en dat hij weg moest. Uiteindelijk, drie weken later, heb ik hem naar buiten gestuurd en hij is nu op zijn gelukkigst. Ik kan nu wel huilen, want het maakt me zo blij te weten dat hij op de best mogelijke plek is. Hij heeft zijn eigen Instagram-pagina , dus ik kan elke dag zien wat hij uitspookt. Hij is de beste jongen, de beste hond voor het gezin, voor mij is dat zo belangrijk, deze hond zou zijn gestorven als hij daar was gebleven.
V: Dat is absoluut geweldig. Is er nog iets anders dat je met onze Furmey-familie wilt delen?
A: Ja, nog één ding: we hebben hier zoveel honden; je hoeft er geen te kopen. Zelfs Ibiza is maar een klein eiland en ik zou hier duizenden honden kunnen hebben, maar ik ben alleen en moet de capaciteit enigszins onder controle houden. Zelfs hier, op dit kleine eiland, zie je hoeveel mishandelde dieren er zijn en hoeveel zwerfhonden er aan het einde van het seizoen belanden.
Ook was het net puppyseizoen en ik heb zoveel Spanjaarden die denken dat het verzorgen en steriliseren van hun honden niet goed is voor het dier, maar dat is het wel. Elke 4/5 maanden krijg ik een telefoontje: 'We hebben een nestje, en ze zetten me onder druk om de puppy's op te halen, anders verdrinken ze, doden ze ze of laten ze ze in de vuilnisbak achter.' Ik moet ze dan, zelfs als ze 2/3 weken oud zijn, bij hun moeder weghalen, omdat ze me de moeder niet willen geven. De moeder krijgt een trauma, en dit gebeurt herhaaldelijk. Het is niet gezond voor de puppy's; ze worden ziek en krijgen niet eens de melk van hun moeder. Er zijn gewoon te veel honden die een veilig thuis nodig hebben, en ze redden is gewoon de beste optie die er is.
V: Wij vinden het heel belangrijk om de boodschap te verspreiden. Tot slot, wat is je favoriete Furmey-kleur?
A: Eerlijk gezegd? Ik vind alle kleuren mooi. Maar het hangt natuurlijk ook af van de kleur van de hond, toch? Ik bedoel, mijn favoriete kleur, zoals je in mijn logo kunt zien, is blauw, donkerblauw. Dus blauw is altijd mooi, maar beige is ook een mooie kleur.
V: We hebben dit probleem de hele tijd, ik vind ze allemaal geweldig! Heel erg bedankt voor al je inzet en wat je voor de dieren doet! Tot snel!
